Í dag eru tvö ár síðan snúðurinn hann He-man kom í heiminn. Hann skaut okkur skelk í bringu með því að vera blár og slappur fyrstu mínúturnar en hann var sem betur fer fljótur að ná sér og útskrifaðist af vökudeild eftir að hafa verið þar undir eftirliti í klukkutíma. Fyrst leit hann út eins og lítið lukkutröll með mikið hár sem stóð beint út í loftið og þrefalda undirhöku af velsæld. Við biðum spennt eftir fyrsta brosinu hans og þegar það loksins kom var það ekki sparað. Svo hófust alls konar líkamsæfingar og hljóðprufur. Hann var samt ekkert að flýta sér að hlutunum, byrjaði t.d. ekki að ganga fyrr en um 13-14 mánaða. Núna hleypur hann um allt og hefur ótrúlegt úthald. Svo fannst honum ástæðulaust að vera blaðrandi út í eitt þar til nú fyrir skemmstu. Þessa dagana bætast við ný orð á hverjum degi og hann kemur stöðugt á óvart með orðaforðanum.

Á hverjum degi gleðst ég yfir litla skrítna strákgorminum mínum. Svo ég gerist nú væmnust í Vesturbænum þá kom hann til okkar sem ljós í myrkri...